نگاه نو
سلام 1- هفته قبل توی اداره گزارش خاصی داشتیم: "زن و شوهر جوانی توی پارک چادر زدند و با نوزاد 20 روزه! شون توی چادر زندگی می کنند، البته در گرمای 42 درجه!" همکاران مددکارمون این گزارش رو تأیید کردند و مقرر شد که برای پیدا کردن محل اسکان با این خانواده همکاری کنند. به دلیل محدودیت اعتبارات! تصمیم گرفته شد تا با یکی از ادارات همکار در بخش حمایتی مکاتبه بشه تا بخشی از کمک ها توسط اونها صورت بگیره. پس از چند روز و بخاطر این که اقدام خاصی صورت نگرفت با مسؤل مربوطه در آن اداره تماس گرفتم و متوجه شدم با وجود اورژانسی بودن این مورد، ظاهرا برنامه خاصی برای کمک به این خانواده ندارند... 2- چند روز بعد از این ماجرا، این آقای مسؤل رو توی یکی از برنامه های زنده تلویزیونی ویژه کمک به مستمندان و نیازمندان که جمعیت مردمی زیادی هم اونجا بودند دیدم که با احساسات و هیجان خاصی در باب کمک به مستمندان و نیازمندان صحبت می کرد و از برنامه های خاص اداره متبوع خودش در این خصوص هم سخنانی داشتند و گزارشات زیادی هم ارائه دادند ( که آدم رو یاد گزارش آگهی تلویزیونی می انداخت!)... 3- چند روز بعد از این برنامه متوجه شدم که این آقای نیازمند که در چادر زندگی میکرد از طریق این برنامه تلویزیونی متوجه حضور مسؤلین شده و با حضور در این برنامه و با مراجعه به این مسؤلین قول و دستور ابلاغ کمک مالی رو از اونها می گیره!! ********************* و اما چند نکته: بر اساس آموزه های دینی ما کمک به نیازمندان باید به شکلی باشه که حرمت و شأن اونها حفظ بشه، نمیدونم چرا این اصل بدیهی و انسانی رو رعایت نمی کنیم. مگر کم به مردم گفتیم و شنیدیم که حضرت علی (ع) در دل شب و بصورت ناشناس به مستمندان کمک می کردند و اونقدر به این رویه ادامه دادند که پس از شهادتشان مستمندان کوفه متوجه شدند که این کمک کننده ناشناس حضرت علی می باشد؟ چرا اینقدر میل به رفتارهای نمایشی در ما زیاد شده؟ چرا برای هیجان دادن به برنامه های تلویزیونی، به راحتی افراد نیازمند و مستمند رو توی این برنامه ها نمایش میدیم و با ریختن آبروی اونها قصد داریم برای خودمون آبرو و اعتبار بخریم؟ ... بد نیست که سخنان ائمه و بزرگان دینی مان در باب کمک به نیازمندان رو مرور کنیم و به آن عمل کنیم.
دورو بر ما پر از رویدادهای مختلف می باشد. این وبلاگ قصد دارد تا با نگاهی دیگر به این رویداد ها بپردازد.
